Presbyter: traject 15 Reahûs - Bolsward

 Lekker lang geslapen vannacht. Gisteravond werd ik opeens overvallen door heel erge hoofdpijn, ik werd er misselijk van en ben om 21.30 uur mijn bed ingegaan terwijl mijn houtkacheltje nog lekker brandde. Vanmorgen rond  7 uur wakker geworden en het kacheltje weer direct opgestookt. Dat is zo lekker in de ochtend als het buiten nog zo koud is, want het heeft vannacht opnieuw gevroren en er hing een lichte mist over de weilanden en hier in het Sprookjesbos. Echt een bijzonder plekje. Ik hoor de specht weer en maak intussen een kopje kruidenthee. De hoofdpijn is helaas nog niet helemaal weg, dus ik neem me voor er vandaag een kortere etappe van te maken. Ik ga vandaag sowieso naar huis en vanaf daar zal ik per dag bepalen wat het plan is. Nu komt het deel van de tocht dat allemaal vlak bij huis is, dus ergens overnachten is niet meer nodig, hoewel ik voor morgen nog ben uitgenodigd bij Esther en Huub in Oudega (W). 

Na een ontbijtje in mijn Heilige Huisje en een paracetamol om de hoofdpijn te lijf te gaan, ga ik even koffie halen in de gezamenlijke keuken. Ik tref er Mathijs en we raken direct in een gesprek verzeild. We spreken een half uurtje later af om eens wat ideeën over een samenwerking te bespreken. Door het gesprek gisteravond met Daniël wist ik eigenlijk direct hoe ik het zakelijk de komende tijd vorm wil geven. Ik blijf het bijzonder vinden dat als je er voor open staat, de antwoorden op je vragen je gewoon in je schoot geworpen worden. Je moet het alleen willen zien.

Anderhalf uur later hebben Mathijs en ik al allerlei ideeën en plannen uitgewisseld. Zo leuk om elkaar te leren kennen en elkaar hopelijk in het werk wat we willen doen, te kunnen versterken. Het is weer zo inspirerend om zo bezig te zijn. Dus als ik pas na twaalven mijn rugzak opdoe en op pad ga, voel ik me zo licht en energiek. Ik loop heerlijk, geen last van mijn voeten, hoofdpijn ook weg en alles is fijn zo. Het is prachtig weer, voor het eerst een beetje warmer, wat me even verderop doet besluiten lekker mijn jack uit te trekken en in mijn trui verder te lopen. 

Als ik bij Reahûs kom, loop ik nog steeds heerlijk licht, alsof er toch iets gebeurd is daar in het Kleine Paradijs, ik heb geen last van mijn rugzak of andere 'zwaarte', voel me vrolijk en opgewekt en ik krijg allerlei inzichten en filosofische momenten. Ik realiseer me dat dat zo leuk is van zo'n wandeltocht. Ik heb de neiging om zeer gedisciplineerd het uitgezette pad te volgen, maar juist het even uit die discipline te stappen (een stuk niet te doen, later te beginnen of eerder te stoppen) maakt het bijzonder.  Het ruimte nemen om het anders in te vullen , dat het gaat om ruimte te geven aan wat er op je pad komt, de ontmoetingen onderweg. Dat het niet persé gaat om de route, maar om hoe je er zelf invulling aan geeft. Mag je ook van je route afwijken en je eigen weg bepalen? Of laten we ons altijd bepalen door de voorgeschreven regels? Bijzonder eigenlijk dat tijdens het wandelen vaak dit soort filosofische thema's naar boven komen. Wandelen is echt een metafoor voor het leven, merk ik steeds vaker.

Het geldt ook voor het blog: is dat ook een door mezelf opgelegde verplichting? Moet ik dat elke dag van mezelf of laat ik het de komende week ook gewoon per dag ontstaan? Of niet. Kan ik luisteren naar mijn gevoel, weten wanneer het tijd het is om te stoppen, om jezelf niet kapot te lopen. Wanneer te rusten en wanneer weer op weg te gaan. Ik ga het beleven de komende week.

Bij het dorp Tirns houd ik een pauze. Opnieuw komen er filosofische gedachten op. Het loopt nog steeds lekker. Ik had dus wel 2 dipdagen in plaats van 1, maar nu kom ik weer in een lekkere wandelflow. Eigenlijk zit ik een beetje in mijn eigen bubbel, of misschien is het meer een loskomen van mijn dagelijkse bubbel. Ik ben echt los van werk, thuis, dagelijkse routine en zo komt er ruimte voor nieuwe dingen. 

Vandaag ga ik in ieder geval naar huis. Ik ga mijn 'zware' rugzak nu thuis laten en verder wandelen met een 'lichter' dagrugzakje. En ook dat zie ik terug in het leven: als je dingen verwerkt, door de dip heen gaat, de pijn doorstaat en voelt wat er gevoeld moet worden, dan lossen dingen zich op en loop je letterlijk een stuk lichter verder. Anders blijf je je leven lang met een, door jezelf opgelegde, zware rugzak verder lopen. 

En terwijl ik al deze filosofische gedachten door me heen laat gaan, zweeft er een buizerd boven me. De buizerd is eigenlijk al lange tijd mijn totem. Hij verschijnt vaak bij me als me iets duidelijk gemaakt moet worden, als ik een antwoord nodig heb. De buizerd is een krachtige boodschapper, een ziener. Met zijn heldere blik schept hij helderheid en overzicht. Zijn ogen zien elk detail en dus niets over het hoofd. Hij verschijnt vaak om je te helpen trouw te zijn aan jezelf. Te gaan staan voor wie je werkelijk bent en wilt zijn. Vaak proberen andere vogels hem te verstoren, maar hij kan desondanks zijn eigen weg gaan, te focussen op dingen die van belang zijn.

En hoe raar is het dat als ik verder wandel 2 minuten later letterlijk tegen een buizerd 'totem' aan loop.

Ik had wat schroom om over de pijntjes en de minder leuke dingen te schrijven. Dat vind ik vaak 'gezeur', maar ik ben toch blij dat ik dat gedaan heb, omdat het ook zo betekenisvol kan zijn om het juist ook over de 'dalen' te hebben, die je vervolgens weer kan doorleven en zo weer betekenis kan geven aan het vervolg. 'Geen hoogtepunten zonder dieptepunten', zei dierbare vriend Eric al tijdens mijn huwelijksvoltrekking.  

Bij het kruispunt bij De Kliuw zie ik rechts Reahûs weer liggen en daar dichtbij dus het Kleine Paradijs. Ik heb dus een hele omweg gemaakt om hier te komen. Had ook recht over de weg kunnen gaan en dat had me waarschijnlijk 2-3 uur gescheeld in tijd. Was dit een paar dagen geleden nog een mentale uitdaging, nu geniet ik gewoon van de hele wandeling, is het licht in plaats van zwaar geworden. Bijzonder hoe je dingen in een paar dagen tijd anders kan beleven.

Ik heb natuurlijk super mazzel met het weer. Want ook al loop ik vandaag vaak een stuk langs de weg, alles is mooi en leuk. Ik kan me voorstellen als je zo wandelt op een regenachtige, koude dag, dat alles een stuk minder leuk is.

Dan kom ik bij Oldeclooster. Een plek waar nu boerderijen op een terp staan, waar ooit een aantal kloosters stonden. Er staat nu een moederschaap met 4 lammetjes die met z'n vieren een aanval doen op de uier van moeder. Moeder vindt dat maar eventjes goed en als het te ruig gaat, stapt ze op en laat de lammetjes even aan zichzelf over. Ze komen nieuwsgierig kijken als ik even stil sta bij hun hek.

Even verderop is een rustpunt met aandacht voor de geschiedenis van deze plek. Echt erg leuk gedaan, fijn plekje ook. Even een boodschap in het gastenboek achtergelaten en ik ben duidelijk niet de enige die vandaag en de afgelopen dagen hier langs gewandeld is.

Als het vier uur is, vind ik het mooi geweest en wordt ik vlak voor Burgwerd opgehaald door Jan om vanavond thuis door te brengen. Ik ga even lekker in bad, benen en voeten verzorgen en al mijn filosofische gedachten omzetten in een blog. Ik ben elke dag weer verbaasd dat ik 's ochtends niet weet wat ik zal schrijven, maar dat er gedurende de dag toch iets ontstaat wat weer samenhang vertoont. De inspiratie stroomt weer.

Ook de quote die ik elke dag via een meditatie app om mijn telefoon krijg, sluit vandaag weer mooi aan:

Alles komt zoals het bedoeld is.