Viridarium: traject 14 van Easterlittens naar Reahûs

 Vannacht heeft het gevroren. Buiten is het gras wit van de rijp. Mijn telefoon geeft aan dat het 3 graden is en in het hutje is het zeker niet veel warmer. Ook binnen stoot mijn adem kleine wolkjes uit. Ik ben blij dat ik niet in een tent slaap en wel een goede slaapzak bij me heb. Ik heb best lekker geslapen. Was gisteravond al om half 10 in mijn slaapzak gekropen vanwege de kou en omdat het toch donker werd. Ik viel heel gauw in slaap maar werd om kwart over 11 alweer wakker van het kloppen in mijn kleine teen. Ik begon me toch echt zorgen te maken of ik dit wel vol kan houden. En hoe had dit gemoeten als ik in Portugal had gezeten? Wat zo'n klein onderdeel toch bepalend kan zijn. Ik vroeg me af wat het kon zijn. Als het bijvoorbeeld gaat ontsteken, dan vrees ik dat ik de tocht af moet breken, maar ik kon niet echt iets vinden wat daar op duidde. Misschien toch eerder een beetje afgekneld geweest.

Ik viel toch wel redelijk snel weer in slaap en droomde over ontstoken voeten. Mijn kleine teen deed zeer en mijn zus had een heel ontstoken wreef. De dokter die er naar keek, gunde mijn teen geen blik waardig, maar zag wel dat er aan de voet van mijn zus iets moest gebeuren. Daar moest in het ziekenhuis in gesneden gaan worden, pijnlijke zaak. Maar met mijn voet bleek dus niet zoveel aan de hand, hoewel ik wel graag wilde dat er iets aan zou gebeuren om het op te lossen. Rare droom, je kan maar ergens mee bezig zijn.

Vanochtend eerst maar eens warm gaan douchen. Ik had de tip gekregen om een hammamdoek mee te nemen die voor verschillende dingen bruikbaar is en lekker snel droogt, maar dan moet je niet, zoals ik, een nog nooit gebruikte meenemen. Hij nam dus nauwelijks water op. Klein leermomentje. Daarna mijn ontbijtboxje opgehaald. Super verzorgd hier door Remco, de eigenaar van It Krûswetter. Op mijn slippers vinden mijn voeten het weer heerlijk lopen, maar ik ben benieuwd hoe mijn teen sputtert als hij straks weer in een bergschoen moet😰. Het begint inmiddels wel steeds meer op een echte pelgrimstocht te lijken: een beetje afzien. Ik merk dat het regelmatig door mijn gedachten gaat om even te stoppen, een rustdag te nemen. Maar ik ben niet echt een opgever dus probeer ik daardoor juist nog meer van de kleine dingen te genieten: de eerste warme zonnestralen die op je benen schijnen en het nét een beetje warmer doen aanvoelen. En vanavond slaap ik als het goed is, in 'Het Heilige Huisje' bij Het Kleine Paradijs bij Reahûs. Nou, dat wil ik natuurlijk niet missen.  

Om kwart over 10 ga ik op weg. Ik heb het koud dus als ik ga wandelen loop ik me hopelijk weer snel warm. Maar ondanks het prachtige zonnige weer blijf ik het voorlopig koud houden. Nog steeds is er die frisse noordenwind, al heb ik 'm nu gelukkig in de rug. Ik merk wel dat het nu een belangrijke oefening is om niet te focussen wat er allemaal niet goed of fijn is, maar juist me te richten op de kleine en fijne momentjes.

Als ik tussen Easterlittens en Iens loop, eigenlijk een beetje weggedoken in mijn jas en mijn capuchon nog over mijn hoofd en me loop af te vragen of ik dit nog leuk vind en of ik nou echt alle trajecten achter elkaar wil lopen en daar een blog over schrijven, (is het eigenlijk wel leuk, leest iemand het nog wel of wordt het teveel, twijfel, twijfel), komt me een fietser tegemoet. Hij mindert vaart en zegt: 'Heeey Dorine, gaat het goed op je tocht?' Ik kijk 'm aan en weet niet goed waar ik hem moet plaatsen. Ergens in de verte daagt er iets, maar ik herken hem niet. 'Ik ben het, Leo, van Norunn uit Noorwegen', en ik barst echt in lachen uit. Dit is wel heeeel bijzonder. Ik snap het eerst niet hoe dit nou kan, maar Leo legt uit dat Norunn mijn blog volgt en het hem verteld heeft. Hij is de route op gaan zoeken en ging vandaag proberen mij te treffen door mijn route in tegengestelde richting te fietsen. Hij stapt af en loopt een stukje met mij mee terug naar Iens. Dit is echt supergezellig. En ik vind het ook heel bijzonder dat iemand dat zo helemaal bedenkt. Mijn blog doet blijkbaar toch meer dan ik me voor kan stellen. Het doet me goed om na al die dagen wandelen weer even iemand te treffen en even oude en nieuwe verhalen te delen. Ik vind het heerlijk om tot rust te komen in de natuur met mezelf, maar uiteindelijk word je mens door andere mensen. Ieder mens is weer een nieuwe ontmoeting en een nieuwe spiegel. En ik ben er van overtuigd dat ieder mens die in je leven verschijnt er niet voor niets is. Soms voor een kleine aanwijzing, soms om iets groters van te leren (vooral over jezelf natuurlijk) of je wakker te schudden, soms om door geïnspireerd te raken. 

Leo had allemaal heerlijke dingen in zijn fietstas, even inkopen gedaan bij de Jumbo in Wommels, en bood mij van alles aan: salade, krentenbollen, gevulde koeken. Hij had er blijkbaar goed over na gedacht. Echt heel tof. Dus met 2 gevulde koeken in mijn zak nam ik weer afscheid van Leo. Echt leuk dat iemand die moeite neemt om mij zo op te zoeken. Dan hou ik mijn blog toch nog maar even vol. 

Ik wandel door naar Wommels, zie nog een bijzondere zwaluwnestkast in een boom langs de Boalserter Feart. Vlak voor Wommels rust ik even op een bankje en val bijna in slaap door het lekkere zonnetje wat in mijn gezicht schijnt. Blijkbaar ben ik toch langzaam moe aan het worden. In Wommels later even wat eten gekocht voor vanavond, want ik kom verder geen winkeltje meer tegen. 

Ieder dorp heeft zo zijn eigen kerk. Ze staan allemaal op een terp. 

Dan door naar Easterein. Ook weer een oud Fries klein dorpje. En wat ik leuk vind, is dat er veel kleine slootjes door lopen en dat er veel mensen in een klein praampje net als in Giethoorn doorheen varen. 

In de loop van de tijd begint mijn kleine teen toch steeds wat meer op te spelen. Heel irritant en pijnlijk.

Bij Easterein denk ik aan de opmerking van Remco van It Krûswetter  van vanochtend 'dan trek je toch op het laatste eind je slippers aan', en dat besluit ik te doen. De laatste kilometers loop ik op mijn slippers naar het kleine Paradijs. Ja, ik weet het, ik ben raar, maar ik loop weer heerlijk om mijn slippers. Mensen zullen vast denken: wat raar, een eskimo op slippers, want voor de rest ben ik lekker ingepakt. 

Ik zie het Kleine Paradijs in de verte liggen en moet nog even een paar extra bochten om er te komen. Het Kleine Paradijs ligt pal aan de route. Eigenlijk is het nog een kilometer of 8 naar Reahus. Om dan vervolgens weer dichtbij het kleine Paradijs uit te komen. Ik besluit om te kijken of ik het extra lusje wellicht straks even op de fiets kan doen. 

Bij het Kleine Paradijs word ik hartelijk ontvangen door Mathijs en ook met hem heb ik gelijk een lang, leuk en intens gesprek. In no time worden er levenservaringen en werkervaringen uitgewisseld. Veel parallellen in ons bestaan. Mathijs doet aan familieopstellingen en is dus ook goed op de hoogte hoe vorige generaties bepalend (kunnen) zijn in ons leven van nu. Hij leidt me rond over het Kleine Paradijs, wat er echt superleuk uitziet. Echt een unieke plek om hier te zijn. Mathijs vertelt dat hij ook stempelpost is en dat wandelaars hier 5 % korting kunnen krijgen. Terwijl ik me even ga ontspannen in mijn 'Heilige Huisje'. warmt hij de houtgestookte sauna voor me op, zodat ik mijn benen weer lekker kan ontspannen en de kou uit mijn lijf kan verdrijven.

Als ik na het douchen eindelijk ga eten en mijn blog wil gaan schrijven in de verwarmde keuken ontmoet ik daar Daniël en zijn zoon Jamie. Zij slapen in de boomhut, ook een leuke plek, voor Jamie's verjaardag. Ook dit is weer een heel geanimeerd gesprek, over het leven en ondernemerschap. Daniël is ook ondernemer en denkt gelijk mee over hoe ik mijn toekomst qua werk en bedrijf zou kunnen invullen. Zo leuk...Hierdoor duurt het natuurlijk weer veel langer  voordat mijn blog online komt en ik eindelijk mijn houtvuurtje kan gaan stoken in het hutje. 

Hoe zwaar een tocht ook is, ik merk dat ik steeds weer veel energie krijg van de leuke ontmoetingen die plaatsvinden. Een mens heeft toch echt verbinding nodig met andere mensen om het leven te kunnen leven.