Campanarium: traject 13 Mantgum - Easterlittens

 Vannacht droomde ik dat ik in de ochtend wakker werd van het invallende licht en ik was aangenaam verrast dat ik de hele nacht door had geslapen. Ik keek even naar de tijd, was het 1.45 uur in de nacht. Ik had al zo'n idee dat er iets niet klopte. Gelukkig niet lang wakker gelegen en verder heerlijk geslapen tot half 7 in opnieuw een heel fijn bed. Inge heeft een heerlijk uitgebreid ontbijt voor me klaargezet en geeft me de mogelijkheid om ook even een lunchpakketje te maken voor onderweg. Na het ontbijt krijg ik een uitgebreide rondleiding door het Lyts Kanaän, en we doen elkaar leuke ideeën aan de hand. Dit is ook stempelpost voor het Odulphuspad, dus Inge stempelt mijn laatste twee etappes even af in mijn boekje.

Zoals ik gister, net als Mozes door de woestijn, een wat saai stuk gelopen heb om aan te komen in het 'beloofde land', ga ik vandaag op weg naar It Kruswetter in Easterlittens. De verblijfplaatsen zijn er niet op uitgezocht, maar de namen beginnen me wel op te vallen. Ik krijg nu associaties met het kruis en (doop)water. Gaat dit een kruistocht worden? In gedachten zie ik beelden van Jezus die met zijn kruis op zijn rug naar Golgotha loopt. Ik hoop niet dat het zó zwaar wordt. 

Wat ik wel weet is dat Easterlittens hier ongeveer 6 km vandaan ligt, maar dat de route heel anders gaat. Namelijk eerst ongeveer 10 km naar het noorden naar Boksum en dan weer ongeveer 10 km via Baard naar het zuidwesten.  Dus eigenlijk een heel grote omweg om allemaal mooie dingen te zien en te beleven. Ik heb het er met Inge over en zeg nog tegen haar: 'Er komt natuurlijk een minne dag ergens, het kan niet van begin tot einde 'hallelujah' zijn'. 

's Ochtends schrijf ik al mijn invallen en associaties op en laat dan de rest van de dag gebeuren wat er gebeurt en dan vormt zich als vanzelf een verhaal. 

Nou goed, ik trek mijn schoenen weer aan, mijn benen zijn weer helemaal soepel en ik zweer bij de schapenwol rond mijn kleine tenen. De blaren zijn verdwenen en ik kan weer vol goede moed aan de wandel. Maar ik had iets te vroeg gejuicht....

Ik wandel om het dorp heen Mantgum uit, langs leuke paadjes, heerlijk weer, vrijwel strak blauw. Het is nog wel fris, maar echt heerlijk wandelweer. Al gauw kruis ik het spoor weer en loop ik Jorwert in. Volgens Geert Mak is God hier verdwenen, maar met dit mooie voorjaarsweer doet het in ieder geval heel vredig aan. Ik hoor een specht in de boom achter de kerk op de stam tikken en de wind ruisen en verder is het stil.

Tussen de dorpjes staat op de ruimte nog een aardig noordenbriesje, maar als ik vervolgens het buurschapje Fûns inloop, is het weer heel rustig en windstil 'yn'e leite'. Hier loopt het St Odulphuspad een stukje samen op met het Sint Jabikspaad, oftewel het St Jacobuspad, de pelgrimsroute die helemaal naar Santiago de Compostela loopt, vanaf Sint-Jacobiparochie. Dus mocht ik na deze dagen nog niet uitgelopen zijn, dan kan ik nog even door...😅

Rond een uur of 12 gun ik mezelf een pauze midden in het weiland langs een slootje tussen Fûns en Hilaard. Het is zooo heerlijk stil en rustig, alleen maar vogels, het ruisen van de wind, het kabbelen van het water in de sloot, een veertje wat voorbij drijft en de diep groene kleuren van het gras met wat witte bloempjes ertussen. Echt een moment waar je geen afscheid van wil nemen, wat eeuwig mag duren, kairos... maar ja, niets is voor eeuwig en alles is veranderlijk....

Na elk rust moment merk ik dat mijn lijf meer moeite krijgt met weer opstarten. Het duurt echt vijf tot tien minuten voordat ik weer soepel loop. Als ik verder loop richting Boksum en Leeuwarden aan mijn rechterhand zie, vraag ik me af waar ik vandaag eigenlijk over moet schrijven. Ik merk dat het fysiek eigenlijk wel aardig gaat, maar dat het mentaal nog wel een uitdaging is om tegen de wind in naar het Noorden te lopen, terwijl je weet dat je straks in het Zuiden moet zijn. Ik wil eigenlijk niet teveel om me heen kijken waar ik heen moet, maar mijn aandacht richten op waar ik ben, bijvoorbeeld op de nieuwsgierige lammetjes en Alpaca's, maar blijkbaar is dat toch lastig. Te meer omdat toch mijn kleine teen wat begint op te spelen. In Boksum besluit ik toch even een kleine operatie blaar te verrichten, hopend dat het wat verlichting kan geven. In mijn fantasie zie ik af en toe iemand langs komen met een bakfiets of een tandem die me even een lift kan geven, maar zoals dat gaat in het leven, gebeurt dat natuurlijk niet. Ook de tijden die wat zwaarder zijn, met tegenwind, moet je zelf ervaren en zoals de Friezen zeggen: 'Kop ervoor' en doorgaan. Steeds vaker dringt me het beeld op van de kruisigingstocht van Jezus. Wordt dit dan de dipdag waar ik het vanmorgen nog met Inge over had? Ik hoop dat het straks als ik Boksum achter me laat en de bocht naar het zuiden neem, makkelijker lopen wordt, met de zon in mijn gezicht en met de wind mee.

Nu ik bij het kerkje van Boksum sta en zie hoe dit ook op een terp is gebouwd, moet ik opeens denken aan het boek "Het geheim der Eersten", een Dan Brown achtige thriller, waarin een wetenschapper bij toeval de ware betekenis van de symbolen op de eeuwenoude kerk van Hindeloopen ontdekt. Het is het begin van een spannende en fascinerende zoektocht naar een meer dan 2.000 jaar oud geheim dat verspreid ligt over het Friese landschap. Het is gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek waarbij ontdekt wordt dat verschillende kerken in verband met elkaar de sterrenbeelden op aarde uitbeelden, zoals de piramiden in het zelfde verband staan als het sterrenbeeld Orion. Een aanrader voor iedereen die daarin geïnteresseerd is. 

Dit traject staat echt in het teken van alle kerkjes die je passeert, zoveel torens. Daarom heet het ook Campanarium. 

Ik draai met de route mee naar het zuiden en wandel Blessum in. Mijn blaar doet iets minder pijn, ik heb wind mee en de zon schijnt heerlijk. Ik krijg even een gevoel 'gezegend' te zijn in Blessum, what's in a name...

Het kerkje van Blessum is ook een Refugio, wat inhoudt dat je er kunt uitrusten en zelfs overnachten. Mooi plekje ook, maar ik loop door langs de vrolijke lammetjes. Wat zijn ze toch leuk en vrolijk! (Zij weten ook nog niet wat hun boven het hoofd hangt😱😂)

De tocht begint me steeds zwaarder te vallen. Mijn rechtervoet begint ernstig te protesteren, mijn blaar speelt meer op en daardoor ga ik anders lopen wat weer niet een positief effect heeft op mijn voeten en knieën. Ik sta bij een fietsknooppuntenbord dat aangeeft dat het nog 3,9 km naar Baard is en dan nog 1,6 km naar Easterlittens. Het lijkt zo dichtbij, maar nu is elke stap pijnlijk en zwaar. Een grutto loopt even met me mee en lijkt me moed in te willen fluisteren. Even verder zie ik een zwaan heel behoedzaam door het land lopen en denk bij mezelf: 'ga lekker vliegen, ik wou dat ik nu vleugels had en even een stukje kon vliegen ipv lopen'.

Dan kom ik bij een kruising met een weg. Ik moet eigenlijk rechtdoor over het mooie pad langs het water, maar er staat een bord bij dat het pad is afgesloten ter hoogte van Baard en dat je om moet lopen via de weg. Ik twijfel of ik wel of niet het pad moet nemen, want tenslotte hoef ik niet naar Baard, maar moet ik daar rechtdoor naar Easterlittens. Dan schenkt de voorzienigheid me 2 leuke heren op een racefiets, die eigenlijk ook het pad op willen. Ze zeggen te weten dat ik wel dat pad kan nemen, want het gaat erom dat de brug over het water eruit ligt, maar daar hoef ik niet over, want ik moet daar rechtdoor. Ik ben erg blij met deze aanwijzing want elke meter is er momenteel eigenlijk 1 te veel en ik wil echt niet nog meer omlopen. We hebben een gezellig kletspraatje, ze zijn verbaasd te horen dat ik er inmiddels zo'n 100 km op heb zitten. Ik vertel ze dat het vandaag wel een mentale uitdaging is om het tot het eind vol te houden, maar ja, ik heb geen keus. Zij moeten wel omfietsen en ik vervolg al strompelend mijn weg en het mooie pad langs het water, maar ik heb er bijna geen oog meer voor. Ik ben vooral aan het overleven.

Als ik Baard en de brug waar ik toch eigenlijk niet langs kon, maar me om al het hekwerk heen heb gewurmd, gepasseerd ben en de laatste 2 km afleg, passeren de leuke mannen me nog een keer. Ze roepen nog: 'Hou vol, je bent er bijna', en ik moet er erg om lachen. Dit zijn echt cadeautjes op je weg als je er echt doorheen zit. Ik begin me een beetje zorgen te maken, want vandaag wacht er geen luxe b&b op me, maar gewoon een trekkershut bij 't Kruswetter. Ik hoop dat er iets te drinken en te eten te krijgen is, want ik kan echt geen stap meer verzetten. Gelukkig valt het mee en kom ik in een heel leuk hutje terecht. Ik gooi direct mijn schoenen uit, slippers aan, die ik gelukkig deze dagen nog in mijn rugzak had gedaan en even m'n relaxkleren. Ik kan ook iets te drinken en eten krijgen. Ik laaf me direct aan een blikje ijsthee en een vers flesje water en neem een La Trappe trappist mee voor tijdens het schrijven. Ik vind dat ik dat eigenlijk wel verdiend heb. Nog even en ik word een echte monnik.