Refter: traject 12 van Sneek naar Mantgum

Goedemorgen,

Dat is lekker wakker worden in je eigen bed. Wat me verbaast, is dat ik toch dacht wel moe te zijn na bijna 60 km lopen in drie dagen, maar ik kon de slaap niet echt vatten. Ik voel me vrij, opgewekt en vol energie, ondanks de zware benen. Volgens mij komt dat door het schrijven. Het werkt verslavend. Het geïnspireerd schrijven, of ook wel automatisch schrijven genoemd, gaat me makkelijk af, merk ik. Een teken dat ik weer goed 'connected' ben met mijn ziel. De ziel die een soort driehoeksrelatie heeft met de geest en de hersenen. Als ik teveel in mijn hoofd zit, lukt het schrijven veel moeilijker. 

Ik was ook om half 6 alweer wakker, maar heb nog even lekker nagesudderd. Mijn benen voelen weer aardig goed aan. De verzuring is duidelijk verminderd en ze beginnen op kracht te komen. De VIP behandeling heeft ze blijkbaar goed gedaan. 

Vandaag weer met de trein naar Sneek om de volgende 4 dagen 'ût fan hûs' te zijn. Ik bekijk de route en zie dat het 1e stukje eigenlijk een rondwandeling is door het historisch centrum van Sneek. Nou ken ik Sneek heel goed en heb ik geen zin in stadse drukte, dus ik besluit een stukje te smokkelen en op station Sneek Noord uit te stappen. Daar pak ik de route weer op en van daar uit loop je door het Zwettebos Sneek uit richting Skarnegoutum. Als ik in de trein zit, zie ik dat ik ook gewoon in de trein kan blijven zitten, dan ben ik over 9 minuten in Mantgum 😂. 

Maar uiteraard besluit ik bij het originele plan te blijven en er de hele dag voor te nemen om lopend naar Mantgum te gaan. Het gaat tenslotte, net als in het 'echte' leven, niet om het doel maar om de reis. Dat is het leuke van wandelen, het is eigenlijk één grote symboliek voor het leven. En zoals mijn collega Marten vaak zegt: 'Go slow', want ik ben nogal een snelle denker en snel in mijn handelen. Misschien is dat trouwens sowieso wel de tijdgeest momenteel in de maatschappij en zijn we veel te veel in een ratrace beland. We hebben te weinig aandacht voor alles wat er zich onder onze neus afspeelt.

Vlak voor 12 uur loop ik Skarnegoutum binnen en begin trek te krijgen. Ik loop langs een warme bakker en neem het impulsieve besluit naar binnen te gaan. Ze heeft net overheerlijke kwarkbollen gebakken. Ik koop er 2 en de nog warme bollen smaken me heel goed! Het zijn de kleine dingen die 't 'm doen...

Al gauw loop ik Skarnegoutum weer uit en dan begint, naar wat later zal blijken, de lange tocht langs de Swette. Het is een deel van de Elfstedenroute vanuit Leeuwarden naar Sneek, pfff wat een eind. Om het niet saai te laten worden, moet je echt je aandacht op de kleine dingen gaan richten: mooie plekjes, uitzichten, bijzondere schapen en alpaca's in de wei, een tjalk die aangemeerd ligt, een mooi Fries gedicht. 

Als ik even rust op het enige bankje langs het Swettepaad onderweg naar Boazum, zie ik in de verte de wereld op volle snelheid doordraaien. Wat is het bij tijd en wijle toch fijn en gezond om even de tijd te nemen, alles aan je voorbij te laten gaan en alles langzaam te doen en te ervaren. Niet alleen maar alles op de Chronos (kloktijd) manier te leven, maar Kairos (kwaliteitstijd, innerlijke tijdsbeleving) te ervaren.

Vandaag is de wandelervaring ook een symbolisch ervaring, zoals ook het leven soms is: lang en 'saai', niet altijd groots en meeslepend (hoewel mijn leven meer periodes kent van intense ervaringen dan van lang en saai. 'Never a dull moment' zou mijn lijfspreuk kunnen zijn). Als ik Boazum binnen loop, heb ik af en toe de indruk dat ik door een sprookje loop. Past wel bij mijn romantische kant. Oude huizen, net kasteeltjes met klimop begroeid, kleine achteraf paadjes. Het is verrassend dat er toch steeds weer kleine unieke paadjes en plekjes in de route verschijnen, die je mist als je gewoon rechtdoor loopt, de snelste route. Al die kleine bochtjes en omwegen brengen kleine schatten aan het licht... ik realiseer me dat mensen in de hectiek van het dagelijks leven ook vaak die kleine bijzondere momenten missen. 

En dan weer een lang recht stuk naar Easterwierrum. In de verte zie ik een grote kudde koeien die vast voor het eerst het land ingaan, want ik herken het beeld dat ze met z'n allen eerst heel hard de wei in rennen, om vervolgens om te keren en dan met dezelfde vaart met z'n allen weer richting de stal. Altijd een geweldig moment,  niet ongevaarlijk voor de boer en waar we elk jaar bij onze buren wel even bij mogen kijken en helpen.

Dan richt ik mijn aandacht maar weer eens naar boven. Ik hou van wolkenluchten, die komen en gaan en altijd in beweging zijn...

En ik zeg in mezelf dat ik het toch wel leuk zou vinden als er op z'n minst nog iets gebeurt tijdens deze 'saaie lange' tocht om over te schrijven, al is het maar een kletspraatje met deze of gene. Mijn schietgebedje wordt direct verhoord. Als ik Easterwierrum uitloop, tref ik een boer die een hek aan het maken is. Ik kruis letterlijk zijn (erf)pad. Hij is vol belangstelling voor mijn wandeling, hoe lang ik loop en waarheen en waar ik overnacht. We kletsen een kwartiertje en dan word ik toch weer wat koud en stijf en loop ik het door hem aangewezen pad door de weilanden richting Mantgum. Ook hier let ik weer op de kleine dingen en geniet ik nog even na van zo'n korte leuke ontmoeting...

Ik loop Mantgum binnen en ben onder de indruk van de grote hoeveelheid prachtige Friese huizen. Allemaal classicistische woningen Het is duidelijk een zeer welvarend dorp geweest. 

Als ik bij mijn overnachtingsplek aankom, B&B Lyts Kanaän, vertelt gastvrouw Inge dat daar de naam van de B&B ook vandaan komt. Vroeger gingen de rijke herenboeren, die het wat hoog in de bol hadden gekregen, in Mantgum wonen om te rentenieren en daar werd ook tegen gezegd: "ga jij maar in Lyts Kanaän wonen, het kleine beloofde land". De boerderij waar ik overnacht, is in het verleden altijd eigendom geweest van de kerk alhier en werd verpacht als melkveebedrijf aan een boer. 

Het contact is al snel heel gezellig en we kletsen er op los en delen al snel hele verhalen over onze beider B&B's . M'n kamer staat me al op te wachten, inclusief koffie en een klein flesje wijn. Ik ga me eens lekker ontspannen en me aan mijn schrijfwerk wijden, wat door al het leuke delen van de verhalen langer tijd neemt dan ik dacht. Al met al toch niet zo saai als de lange paden deden vermoeden....